Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ο καλός Στρατιώτης Βούλτσος

Στρατιώτες στην υπηρεσία της Γαλλίας το 1507, Gustave David, 1830
Για απεικόνιση του 19ου αιώνα, τρακόσια τόσα χρόνια αργότερα, δεν είναι καθόλου κακή σε γενικές γραμμές. Προσέξατε το ανθρώπινο κεφάλι που κρέμεται από τη σέλλα του πρώτου καβαλάρη; Ο εθιμικός αποκεφαλισμός του ηττημένου αντιπάλου δεν θα μπορούσε παρά να εξάψει τη φαντασία του καλλιτέχνη. Εξ άλλου η μακάβρια αυτή πρακτική έχει συνδεθεί με τους Στρατιώτες όσο και η ιππική τους δεινότητα, η μακριά λόγχη με το σημαιάκι και το παράξενο ημίψηλο καπέλο.
Είναι λάθος να θεωρείται η αρπαγή αυτών των αποτρόπαιων τροπαίων ίδιον των Στρατιωτών. Ήταν κάτι που χαρακτήριζε συνολικά τους πολεμιστές των Βαλκανίων και της Ανατολίας, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Είναι μια πρακτική από τα Βυζαντινά ακόμα χρόνια, που πέρασε στους κλεφταρματολούς και τους επαναστάτες του ’21 – θυμηθείτε τις πυραμίδες από Τούρκικα κεφάλια στο Βαλτέτσι και αλλού – για να φτάσει μέχρι τον Εμφύλιο. 

Αποκεφαλισμός νεκρών μετά τη μάχη, 14ος αιώνας, λεπτομέρεια μικρογραφίας από το ‘Μυθιστόρημα του Μεγάλου Αλεξάνδρου’, Istituto Ellenico, Βενετία
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Στρατιώτες ήταν προσκολλημένοι σε αυτό το πολεμικό έθιμο, σε σημείο που διακινδύνευαν τη ζωή τους για να μεγεθύνουν την αίγλη ενός κατορθώματος, φέρνοντας  το πειστήριο καρφωμένο στη λόγχη τους. Είναι επίσης γεγονός πως αμείβονταν για τα κεφάλια που έκοβαν, συνήθως όμως έπαιρναν μόνο ένα τσεκίνι για κάθε κεφάλι, δηλαδή ένα χρυσό Βενετικό δουκάτο, που αντιπροσώπευε περίπου ενάμισι βδομαδιάτικο.
Το πάρσιμο του κεφαλιού το εξασκούσαν οι Στρατιώτες της Ζακύνθου για πάνω από εκατό χρόνια μετά την πρώτη εγκατάσταση τους στο νησί*. Μια ιστορία παρσίματος κεφαλιών είναι το θέμα της σημερινής ανάρτησης, δοσμένη από τον Σπυρίδωνα Δε Βιάζη – λεπτομέρεια της μεγάλης επίθεσης του Καλαβρέζου αρνησίθρησκου Ουλούτζαλη (Uluç Ali) εναντίον της Ζακύνθου, λίγο πριν τη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Κεντρικά πρόσωπα ο Ιωάννης και ο Αντώνιος Βούλτσος, πατέρας και γιός.
Η οικογένεια Βούλτσου (ή Βούλτζου, Μπούρτζου, Μπούρτζη και Βούρτση) ήταν κατά τον Ντίνο Κονόμο** από τις πρώτες που εγκαταστάθηκαν στη Ζάκυνθο από τη Μάνη το 1485 και ήταν Στρατιώτες. Δεν γνωρίζω την πηγή πληροφόρησης του Κονόμου. Προφανώς ήταν από εκείνους που αρνήθηκαν να παραμείνουν στη Μάνη μετά την παράδοση της στο σουλτάνο από τους Βενετούς το 1479. Αναρωτιέμαι αν στη Ζάκυνθο τους παραχωρήθηκε γη με βάση την αφοσίωση τους στη Βενετία, εννοώντας τη μη συμμετοχή τους στην επανάσταση του Κροκόνδυλου Κλαδά το 1480-81, ή το αντίθετο. Δηλαδή αν ήταν από εκείνους που είχαν αμνηστευθεί, και που οι Βενετοί φρόντισαν να στείλουν στην Ιταλία και στα νησιά για να μην δημιουργήσουν άλλα προβλήματα με τους Τούρκους.
Όπως και να ’χει το πράγμα εγκαταστάθηκαν στο Καλιπάδο, ή όπως το προτιμάει ο Λεωνίδας Ζώης ‘στων Καληπάδων’. Ο Ζώης, στο ‘Λεξικόν’ του, δίνει δύο λήμματα ξεχωρίζοντας τους Βουλτσαίους από τους Βουρτσαίους. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι αρχικά ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, κλάδος παλιάς Βυζαντινής οικογένειας με απώτερη καταγωγή από την ανατολική Μικρά Ασία, δηλαδή μάλλον Αρμενική. Τόσο οι Βουλτσαίοι όσο και οι Βουρτσαίοι εμφανίζονται στο Καλιπάδο περίπου ταυτόχρονα, πριν από κάπου πεντακόσια χρόνια.

Ο Μιχαήλ Βούρτσης καταλαμβάνει την Αντιόχεια το 969, από το χειρόγραφο του Σκυλίτζη, Biblioteca Nacional de España, Μαδρίτη
Ας δούμε όμως τι λέει ο Δε Βιάζης.


Ο Αλέξανδρος Γαήτας ήταν γόνος μιας από τις παλιότερες οικογένειες της Ζακύνθου, των de Gaieta, που φαίνεται πως ήρθαν στην Ελλάδα από την Καμπανία επί Φραγκοκρατίας και βρίσκονταν στη Ζάκυνθο πολύ πριν τη Βενετική προσάρτηση. Η οικογένεια του παρείχε ολόκληρη σειρά από κάπους (καπετάνιους) Στρατιωτών από το 1500 και ίσως νωρίτερα.
Υψόλιθος είναι ένας βράχος από κρυστάλλους γύψου στην αμμουδιά του Καλαμακιού, στον κόλπο του Λαγανά. Ιδανική τοποθεσία για απόβαση, γι αυτό υπάρχει ακόμα στην κορυφή του κατοχικό πολυβολείο. Το 1821 ήταν το θέατρο αιματηρών επεισοδίων μεταξύ των ντόπιων, Τούρκων ναυτών και Βρετανών στρατιωτών.


Οι Τούρκοι είχαν αποβιβαστεί και σε άλλα σημεία, σίγουρα στις Αλυκές, και πιθανότατα στο Τσιλιβί, γι αυτό μάλλον πλησίαζαν από το Ακρωτήρι.
Το Καλιπάδο φαίνεται πως ήταν σημαντικότατο στρατιωτοχώρι αφού, εκτός από τη συμβολή Καλιπαδιωτών στην άμυνα του Κάστρου, αποτέλεσε με επιτυχία και άλλη γραμμή άμυνας των Ζακυνθινών. Κατά το Χρονικό του Γεωργιλά (καμία σχέση με τον εκ Ρόδου Γεωργιλά):

Αλλ' επήγε η αρμάδα εις το Αρτζιπέλαγο και εστάθη ημέρες δεκατρείς 13 και εγυρίσανε και ήλθανε εις τες Αλυκές, αντίκρυς του Κατασταρίου, και ήτουνα ένα κτήριον παλαιόν αξιέπαινον και το εχάλασαν εκ θεμελίων, και έτζι εβγήκανε από την αρμάδα και εκάμανε δεσμπάρκο συντροφιές τρεις, η μια με τα τζαπούνια, άλλοι με τα λισγάρια και άλλοι με τα άρματα και επερικυκλώσανε τους κάμπους της Ζακύνθου και επήγανε εις τον Καληπάδο και εύρανε χαντάκια μεγάλα και στρατιώτες και δεν επήγανε παρεμπρός.

Από τις λιγότερο γνωστές σελίδες της Ζακυνθινής ιστορίας οι επιθέσεις των Ισπανών. Συμπολεμιστές οι Ζακυνθινοί με τους Ισπανούς στην Κεφαλονιά το 1500 και στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, αντίπαλοι στα τέλη του αιώνα. Δεν έλειπαν και οι συμπαθούντες, με κύριους εκφραστές την αρχοντική οικογένεια Λατίνου, που έχει εκλείψει αφήνοντας μας το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου των Λατίνων στο Ψήλωμα, σήμερα πιο γνωστό σαν των Φιλικών, όπου έδωσε τον όρκο των Φιλικών ο Κολοκοτρώνης και πολλοί άλλοι.

----------------------------------------------------------------------------
* Στη Ζάκυνθο οι Στρατιώτες πρωτοεμφανίστηκαν στα πρώτα χρόνια του Τουρκοβενετικού πολέμου 1463-1479, όταν εγκαταστάθηκαν εκεί χιλιάδες πρόσφυγες από το Γούμερο, την Ωλένη και το Χελιδόνι, Αρβανίτες του Μοριά στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Αποχώρησαν μετά από δύο νικηφόρες μάχες και κάμποσες αψιμαχίες το 1479, για να επανέλθουν μόνιμα λίγα χρόνια αργότερα.
** ‘Ζάκυνθος: Πεντακόσια Χρόνια (1478 – 1978), τόμος τρίτος, Πολιτική Ιστορία (Τεύχος Α’ 1478 – 1800)’, σ. 30.

11 σχόλια:

  1. Πως πιστεύεις οτι ηταν η διοίκηση αυτων των στρατιωτών? Δηλαδή υπήρχαν ομάδες σε κάθε χωριό προς φυλαξη της περιοχής?
    Για καποιον Μπάστα εχω διαβάσει ηταν πολυ γνωστος stradioti αλλα και ο Κονόμος αναφέρει πολλα ονόματα στρατιωτων οπου υπάρχουν ακομα στο νησί.
    Νομίζω ενα πολυ μεγάλο ποσοστό των σημερινών Ζακυνθινών ειναι απόγονοι των stradioti και της compagnia graeca με αρχηγό τον Θεόδωρο Παλαιολόγο...

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αρχικά οι Στρατιώτες ήταν οργανωμένοι σε 'συντροφίες' που κάτω από Βενετική διοίκηση ονομάζονταν και 'κομπανίες'. Λίγες δεκάδες άτομα συνήθως (15-30), συγγενείς, συγχωριανοί και φίλοι μεταξύ τους, με λίγο-πολύ εκλεγμένο κάπο. Αυτός κανόνιζε την condotta, το συμβόλαιο -- πόσα, για πόσους και κάθε πότε, για πόσο καιρό, που συνήθως αθετούνταν. Γι αυτό βασίζονταν περισσότερο στα πρόβατα τους, τα χωράφια τους (αν είχαν) και το πλιάτσικο. Διοικητής τους ήταν συνήθως ένας provveditor (πρεβεδούρος, προβλεπτής, ή μάλλον προνοητής) και διάλεγαν ένα κάπο ή μία ομάδα κάπων να τους αντιπροσωπεύει στα πάρε-δώσε με την εξουσία. Όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα γίνονταν και διαδηλώσεις ή ανταρσίες. Κάποιοι είχαν μόνιμα συμβόλαια και ονομάζονταν provisionati. Με τον καιρό ορισμένα πράγματα άλλαξαν, οι αξιωματικοί διορίζονταν.

    Ο Μπάστας ήταν πραγματικά από τους γνωστότερους στρατηγούς του τέλους του 16ου αιώνα και θεωρητικός του ελαφρού ιππικού με δράση στη Φλάνδρα και τη Ρουμανία. Στη Ρουμανία πάντως ο Δράκουλας έχει καλύτερη φήμη από αυτόν. Δεν νομίζω να είναι γνωστή η καταγωγή του αλλά γεννήθηκε στην Ιταλία από γονείς Στρατιώτες και έτσι ξεκίνησε.

    Στη Ζάκυνθο νομίζω ότι λίγο-πολύ όσοι κατάγονται από χωριά, ιδιαίτερα της ρίζας, έλκουν κατά ένα μέρος την καταγωγή τους από Στρατιώτες. Με πρώτο το δήμαρχο -- οι Μποζικαίοι ήταν περίφημοι στρατιώτες από το Ναύπλιο. Και πολλοί αρχόντοι επίσης. Οι σημερινοί Καρρέρηδες για παράδειγμα έχουν καταγωγή κατά ένα μέρος από τους Λασκαραίους-Μεγαδουκαίους. Μέχρι και ο Άγιος Διονύσιος είχε προγόνους Στρατιώτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενα κείμενο, στο οποίο υπάρχει αναφορά σε μέλος της οικογένειας Βούλτσου σαν Μπούλτζου. Είναι μια παραίτηση αγωγής της 24ης Ιανουαρίου 1673 με νοτάριο τον Νικόλαο Νομικό, παρμένη από τη σελίδα 51 του 'Μανιάται εις Ζάκυνθον επί τη βάσει ανεκδότων εγγράφων του Αρχειοφυλακείου Ζακύνθου', στην 'Επετηρίδα του Αρχείου της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου', του 1954, υπό Δικαίου Βαγιακάκου.

    Εν Χριστού ονόματι, αμήν. 1673 Γεναρίου 24. Την σήμερο ο Μάρκος Νίκλος Μανιάτης, δουλευτής του σ(ι)ν(ιόρ) Ευγενίου Αβούρη, λεγόμενος σ(ι)ν(ιόρ) Στάθης και του του ποτέ κύρ Ανδρέα θεληματικώς τρόπου ρεμοβέρεται από την καρέλα, οπού τούς απερασμένους είχε κάμει κόντρα του Σταυριανού Γιατρά και του Κωσταντή Μπούλτζου καί δεν πρετεντέρει τίβοτις άλλο από δαύτους, μάλιστα παρακαλεί και τη δικαιοσύνη να μην προτζεδέρει κόντρα τους στάντε όπου ερεκουτζιλιαριστήκανε και ούτως υπόσχεται να μαντενίρη υπό μαρτυρίας των κάτωθεν.

    Ευγένιος αβούρις λεγόμενος στάθις απογράφο δια τον ανοθε νικλο το κοπέλι μας δια νά μιν ιξέρι νά γράφη

    διμίτρις νεγκρατης μαρτυρο τα ανοθε

    Αν και προσπάθησα να διατηρήσω την ορθογραφία η αντιγραφή ήταν βιαστική και μπορεί να μην είναι απόλυτα πιστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημερα
    που το βρηκες το κειμενο που δημοσιευει ο Βαγιακακος;
    Πηνελοπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι σε δύο κομμάτια στα τεύχη (ή τόμους) 5 και 6 της 'Επετηρίδας του Αρχείου της Ιστορίας του Ελληνικού Δικαίου'. Είναι έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών και δυστυχώς δεν είναι ψηφιοποιημένη. Τα πουλάνε, γι αυτό μάλλον.
    http://www.academyofathens.gr/ecPage.asp?id=733&nt=18&lang=1
    Μια καλή βιβλιοθήκη ή 30 ευρώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευχαριστω!
    Η Ακαδημια Αθηνων σου φωτοτυπει οτιδηποτε ζητησεις οταν φτασεις στο υπογειο που βρισκεται η βιβλιοθηκη της.
    Πηνελοπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Kalimera Pampalaie kai loiph suntrofia,

    Pisteueis oti oi Voultsaioi Vourtsaioi ktl isws na exoun sxesi me tous Voutzarades pou anaferontai sto Xroniko tou Morews ws uperaspistes tou Droggou twn Skortwn(Gortynia, kai pithanon dioikites tis perioxis(drouggarioi), kata ti diarkeia tis Fragkikis kataktisis?

    'Στη Ζάκυνθο οι Στρατιώτες πρωτοεμφανίστηκαν στα πρώτα χρόνια του Τουρκοβενετικού πολέμου 1463-1479, όταν εγκαταστάθηκαν εκεί χιλιάδες πρόσφυγες από το Γούμερο, την Ωλένη και το Χελιδόνι, Αρβανίτες του Μοριά στη μεγάλη τους πλειοψηφία.'

    Oi perioxes pou anaferis Goumero, Wleni, Xelidoni pithanotata na htan sta oria tou droggou twn skortwn kai mia (slavo?)-rwmeiki arxontiki oikogeneia tis perioxis isws akoma na eixe apogonous diakekrimenous polemikous hgetes.

    Bebaia h upothesi mou einai megali kai ta 200 xronia pou paremballontai polla. Xereis an to Voultsos einai sigoura arvanitiko ? exoume kapoia alli emfanisi tou onomatos autou?
    To onoma krokodeilos emfanizetai episis sto Xroniko tou Morews ws Corcondille (stin galliki tou ekdoxi) kai htan o prwtagwnistis ths anaktisis tou Kastrou tou Ag Gewrgiou twn Skortwn apo tous Rwmious-Byzantinous tou Mystra xrisimopoiwntas dolo mias kai htan ntopios arxontas(twn skortwn, apo ti Megali Arachova simerines Anw Karyes).

    Isws tha prepei na exetasoume kai pithanes allipeidraseis twn ntoiwn stoixeiwn me tous neofermenous sxetika arbanites.

    Filika

    http://pronoiarios.wordpress.com/

    PS: sorry kai gia ta greeklish

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. A! xehasa na prosthesw oti to xwrio Voutsi (pou isws exei na kanei me to onoma Voutsaras) brisketai polu konta sta Goumero-Wleni-Xelidoni

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιάννη, δεν έχω βρει τίποτα που να δένει το επώνυμο Βούλτσος με τους Αρβανίτες της βορειοδυτικής Πελοποννήσου. Από όσο ξέρουμε το όνομα είναι Μικρασιατικό, ίσως Αρμενικό. Στη Ζάκυνθο ήρθαν από τη Μάνη. Που βρίσκονταν προηγουμένως δεν έχω ιδέα. Ίσως κάπου αλλού στο Μοριά, ίσως στην Πόλη.
    Το Βουτσαράς τώρα, ναι, ίσως η ρίζα του ονόματος να είναι Σλαβική αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Όπως και το Μπούλτζος/Βούλτσος δεν απαντάται ανάμεσα στα Αρβανίτικα ονόματα το 1461-63. Επίσης δεν βλέπω σχέση με το βουτσί. Αν κάποιος πρόγονος του έφτιαχνε βαρέλια θα τον λέγανε Βουτσά ή Βουτσινά. Υπάρχει βέβαια περίπτωση να είναι παράγωγο του Βουτσάς αλλά θεωρώ πιθανότερο να είχε ο τύπος και δεύτερο ... κεφαλοθραύστη. Θέλω να πω ότι κατά το Μπούλτζος/Βούλτσος μπορούμε να μιλάμε για Μπουτζαρά/Βουτσαρά. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή η πούτσα ετυμολογείται από τη σλαβική μπούτσα αλλά το όνομα Βουτσαράς μου φαίνεται τόσο ελληνικό που μου θυμίζει τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούσε ο Καραϊσκάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Gia na to elafrynoume ligo anaferw to parakatw:
    Ti giagia mou (ti makaritissa) tin legane sto epitheto B(V)oultsidou (sto xwrio to soi htan oi Voultsaioi) kai ontas prosfygas apo tin Anatoliki Rwmulia tha mporousa na xrisimopoiisw ws antepixeirima....oti o kalos stratiwtis Voultsos 'vastage' apo ti Filipoupoli(Plovdiv) xaxaxaxaxaxa...

    koita katalabainw oti to megethos twn upothesewn kai twn eikasiwn pou kanw einai terastio, pantws akoma kai i mani dikaiologei backround slaviko. Bebaia gia na xekahtharisw ti thesi mou, tin ennoia slaviko ti xrisimopoiw sumpplirwmatika me tin ennoia tou Rwmiou (Ellhn :-)).
    Gia tin epoxi pou milame (mid-15o ai) akoma kai oi apomonwmenoi Miliggoi tou Taygetou prepei na tan sta teleutaia tous oson afora ti xrisi kapoias dialektou.

    Kati allo pou mou fanike polu endiaferon kai isws exei (pali makrini) mia kapoia sxesi :
    Sto keimeno tou 1673 pou exeis episunapsei kai sto opoio anaferetai apogonos twn B/Mpoultsaiwn, anaferetai kai kapoios sior Evgenios Avouris :

    Την σήμερο ο Μάρκος Νίκλος Μανιάτης, δουλευτής του σ(ι)ν(ιόρ) Ευγενίου Αβούρη, λεγόμενος σ(ι)ν(ιόρ) Στάθης και του του ποτέ κύρ Ανδρέα θεληματικώς τρόπου ρεμοβέρεται από την καρέλα, οπού τούς απερασμένους είχε κάμει κόντρα του Σταυριανού Γιατρά και του Κωσταντή Μπούλτζου καί δεν πρετεντέρει τίβοτις άλλο από δαύτους, μάλιστα παρακαλεί και τη δικαιοσύνη να μην προτζεδέρει κόντρα τους στάντε όπου ερεκουτζιλιαριστήκανε και ούτως υπόσχεται να μαντενίρη υπό μαρτυρίας των κάτωθεν.

    ....... o opoios polu pithanon na htan apogonos tou kyr Larigka (S)lavouri pou anaferetai se epigrafh tou 1330 stin ekklisia tou ag. Gewrgiou sto Oitylo, o opoios anhke kata pasa pithanotita stous arxontes twn Mhliggwn kai h opoia leei :

    "Ετη ,ςωμ' Έπεί βασιλείας Άνδρωνίκου του υιού κ[υρ]ίου Μιχαήλ του Παλαιολόγο [υ] και θειωτάτου σευαστοΰ. Τέλει των Μελήγγων κυρ Κωνσταντίνου του Σπανι
    και κυρ Λαριγκά του (Σ)-λαβούρι και "Αννης. +"Αγιε Γεώργιε σκέπε τους εύ στήσοντα[ς] και άνακαινύσαντας τον θείον σου ναόν.
    Μνίσθητει Κ(ύρι)ε του δούλου σου κατά τoν νόμον σου του Κοπωγί κ[αι]
    της συμβίας αύτοΰ Έλεύνης. αμήν +

    (Glykatzi-Ahrweiler Hélène. Une mention méconnue des Mélingues du Taygète. In: Bulletin de correspondance hellénique.Volume 86, livraison 1, 1962. pp. 1-10.)

    Wraio e? :-)

    ...........................................................

    To Voutsi to anefera kathoti stin idia perioxi uparxei kastro konta sto xwrio Skiada stous propodes tuu erymanthou to opoio onomazetai akoma apo tous ntopious Kastro Doxapatri (to onoma bebaia bebaia upothetw oti xrisimopoieitai eurews k gia alla kastra, alla an exei epiviwsei 800 xronia h topiki onomasia kai o thrylos tote einai ontws entypwsiako).

    H armeniki riza bebaia episis dikaiologeitai kathoti armenides-mikrasiates eixan egkatastathei sti Lakkwnia hdh apo ton 10-11 ai an de kanw lathos ..opote olo to makrinari pou exw grapsei einai apla akuro ..bebaia i alitheia einai oti to diaskedazw:-)

    Yiannis (paraligo) Mpou(l)tzidis :-)

    Tous xairetismous mou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η ύπαρξη Βουλτσαίων στη Βουλγαρία είναι ενδιαφέρουσα αλλά δεν με εκπλήσσει καθόλου. Η ευρύτερη περιοχή Μακεδονίας-Θράκης στο Μεσαίωνα έβριθε από Αρμένιους, κυρίως στρατιωτικούς. Πρώτοι και καλύτεροι οι αυτοκράτορες της Μακεδονικής δυναστείας (το θέμα Μακεδονίας ήταν περισσότερο Θράκη). Και πλάκα - πλάκα θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν πάει στο Μοριά από την Αδριανούπολη ή και βορειότερα.
    Και πάλι ναι, είχαν μεταφερθεί Αρμένιοι στη Λακωνία, αλλά αν θυμάμαι καλά ακόμη νωρίτερα, λίγο μετά την απόσυρση των Σλάβων στα βόρεια Μάνη. Παρόλα αυτά το πιθανότερο νομίζω είναι ότι όλοι οι Βουλτσαίοι είναι παρακλάδια και παραφυάδες της ίδιας Βυζαντινής οικογένειας. Μάλλον έχεις αίμα αρχοντικό από τη γιαγιά σου!

    Για το Σλαβούρη τώρα, αν πράγματι ήταν Σλαβούρης, δεν ξέρω αν μπορεί να έχει σχέση με τους Αβούρηδες. Αυτοί το 15ο αιώνα ήταν Πατρινοί, υπάρχει ένα έγγραφο του Θωμά Παλαιολόγου, που αναφέρει έναν Αβούρη γύρω στο 1445. Κάτι είχε να κάνει με ένα μισιακό περιβόλι, δε θυμάμαι ακριβώς, είναι δημοσιευμένο κάπου στα Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά. Για την ετυμολογία του ονόματος αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως προέρχεται από το αβουέρης, υπάρχει στο Χρονικόν του Μορέως τουλάχιστον δις. Η λέξη έχει Γαλλική προέλευση και σήμαινε τον επίτροπο ή τον κηδεμόνα.

    Αλήθεια γιατί τον λέγανε Δοξαπατρή τον
    -ουτσαρά; Τους βάραγε στο σταυρό, ανάμεσα στα μάτια; Εντελώς συμπτωματικό μάλλον, κάποιο Δόξα, που ίσως ήταν Αρβανίτης, γδάρανε οι Τούρκοι γιατί δεν τους παράδωσε τα Καλάβρυτα αν θυμάμαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Άδεια Creative Commons
Αυτή η εργασία από το http://pampalaia.blogspot.com/ χορηγείται με άδειαCreative Commons Αναφορά προέλευσης - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο .